Gwiazdy Juve:Dino Zoff

Dino Zoff przyszedł na świat 28 lutego 1942 roku w Mariano del Friuli we Włoszech. Profesjonalną karierę rozpoczynał w Udinese Calcio. Miał trudności z wywalczeniem sobie miejsca w jedenastce ze stadionu Fruli i zdecydował się na przeprowadzkę do Mantovy. Tu stał się znakomitym fachowcem, prawdziwym profesjonalistą. Po czterech latach zauważyli go działacze Napoli, a w 1972 roku został bramkarzem samego Juventusu.
W barwach Starej Damy urósł do miana najlepszego golkeapera Półwyspu Apenińskiego. Był praktycznie nie do pokonania. Pewny na linii bramkowej jak i na przedpolu. Wówczas w Italii nikt nie mógł z nim konkurować.
Zoff zadebiutował w reprezentacji Włoch 20 kwietnia 1968 roku w wygranym 2:0 spotkaniu przeciwko Bułgarii. W sumie rozegrał dla niej 112 spotkań. Największym sukcesem w karierze tego znakomitego bramkarza jest wywalczenie tytułu Mistrza Świata w 1982 roku. Co ciekawe Dino miał wówczas 42 lata, 4 miesiące i 11 dni! Stał się zatem najstarszym piłkarzem, który kiedykolwiek wywalczył złoty medal na Mundialu.

Gwiazdy Juve:Didier Dechamps

Didier Deschamps urodził się 15 października 1968 roku. Francuz od początku kariery preferował futbol wyrachowany, jego gra polegała na ubezpieczaniu obrony i dyrygowaniu pozostałymi partnerami z lini pomocy. Kariera piłkarza układała się harmonijnie.
Didier zaczynał swą grę w piłkę nożną w Aviron - rodzinnej miejscowości piłkarza. W wieku 15 lat trafił do szkółki funkcjonującej przy FC Nantes. We wrześniu 1985 roku zadebiutował w lidze francuskiej. W grudniu 1989 roku stał się piłkarzem Olympique Marsylia i zadebiutował w reprezentacji Francji (29 kwietnia 1989 roku). Kilka miesięcy później został Mistrzem Francji. Następny sezon spędził na wypożyczeniu do Girondins Bordeux - niestety bez powodzenia. Rozpędu nabrał po powrocie do Marsylii. Wiosną 1992 roku znów został Mistrzem Ekstraklasy francuskiej. Kolejny tytuł wywalczył w roku 1993, który odebrano "Olimpijczykom" ze względu na pamiętną aferę przekupniczą. Nieco później sięgnął jednak najcenniejsze trofeum w Europie - Puchar Mistrzów, a dokładnie 26 maja 1993 roku. Niestety Marsylczyków wraz z końcem sezonu zdegradowano do drugiej ligi, a sam piłkarz w lipcu 1994 roku stał się graczem Juventusu, gdzie "kolekcjonował sukcesy". W sezonie 1994/95 sięgnął po Mistrzostwo oraz Puchar Włoch. Niestety jego Juve przegrało w finale Pucharu UEFA z AC Parma. Następny sezon "Stara Dama" i Deschamps rozpoczęli w dobrym stylu. Bowiem w sierpniu wygrali Superpuchar Włoch. W roku 1996 Didier znów wzniósł Puchar Mistrzów oraz dwa inne trofea: Superpuchar Europy i Puchar Interkontynentalny. Dołożył do tego medal Mistrzostw Europy, w których z reprezentacją "Trójkolorowych" zajął trzecie-czwarte miejsce. W następnym sezonie wygrał kolejne "Scudetto" oraz Superpuchar Włoch. Niestety jego Juve przegrało w finale "Champions League" z Borussią Dortmund. W roku 1998 zdobył kolejne Mistrzostwo, ale "Bianconeri" ponownie ulegli w finale Ligi Mistrzów, tym razem Realowi Madryt. Jednak w lipcu wraz z reprezentacją "Trójkolorowych" został Mistrzem Świata. Latem roku 1999 przeszedł do Chelsea, z którą w roku 2000 zdobył Puchar Anglii. W tym samym roku został wraz z Francuzami Mistrzem Europy.
Deschamps po ME postanowił spróbować swoich sił w Hiszpani, a konkretnie w CF Valencii. Nie była to jednak zbyt udana przygoda. Didier dlatego też postanowił zakończyć piłkarską karierę. W reprezentacji swojego kraju rozegrał 104 mecze, strzelając 4 gole. Być może historia nie zapamięta słynnego Francuza, ponieważ był graczem od tzw. "Czarnej roboty", pomimo wszystko mam nadzieję, iż jego kariera zostanie doceniona.

Kluby: Aviron, FC Nantes, Olympique Marsylia, Girondins Bordeux, Olympique Marsylia, Juventus Turyn, Chelsea Londyn, CF Valencia.

Sukcesy: Mistrz Świata- 1998; Mistrz Europy- 2000; Liga Mistrzów- 1993, 96; Superpuchar Europy- 1996; Puchar Interkontynentalny- 1996; Puchar Anglii- 2000; Mistrz Włoch- 1995, 97, 98; Puchar Włoch- 1995; Superpuchar Włoch- 1995, 97; Mistrz Francji- 1990, 92.

Historia Juve

Juventus Football Club powstał z inicjatywy turyńskich uczniów w roku 1897. Zmiana nazwy na Juventus FC nastąpiła w 1899 roku, a w biało-czarnych koszulkach piłkarze zaczęli grać od 1903 roku. Rok później piłkarze rozegrali pierwszy oficjalny mecz. Przeciwnikiem było FC Torinese. Mecz zakończył się porażką 0:1. Już w 1905 Juventus zdobył pierwsze mistrzostwo Włoch. W walce pokonał zespoły Milanu i Genui. Za sukcesem stał biznesmen Alfredo Dick. Po zakończeniu pierwszej wojny światowej aspiracje Bianconerich wzrosły. Bramki bronił Giacone, a w obronie pomagali mu Novo (zaliczył występy w reprezentacji kraju) i Bruno. Natomiast Corrado Corradini napisał dla klubu hymn, który obowiązywał do lat sześćdziesiątych. Giampiero Combi, jeden z najlepszych piłkarzy świata, zadebiutował w barwach Juventusu w roku 1923. Tego samego roku Edoardo Agnelli, syn założyciela Fiata, został mianowany nowym prezydentem klubu.

Ponieważ Juventus pozyskiwał coraz większą rzeszę kibiców, postanowiono rozgrywać mecze na obiekcie przy Corso Marsiglia. Trenerem Juve został Jeno Karoly z Węgier, który wraz z Hirzerem (również Węgier) uzupełnił zdolności Combiego, Rosetty, Muneratiego i Bigatto. Efektem tej współpracy był drugi tytuł mistrzowski zdobyty w sezonie 1925/26. Sezon 1929/ to pierwszy sezon Serie A, w którym udział wzięło 18 drużyn. A już od następnego przez pięć lat (1930/31-1934/35) Juventus rządził ligą włoską. W klubie grały takie gwiazdy jak Orsi, Caligaris, Monti, Cesarini, Varglien, Bertolini, Ferrari i Borel, a trenerem był Carlo Carcano, który prowadził także reprezentację Włoch (wywalczył z nią w 1934 roku mistrzostwo świata).

Po II wojnie światowej

Krótko po piątym z rzędu mistrzostwie Włoch w katastrofie lotniczej nieopodal Genui zginął Edoardo Agnelli. W roku 1947 prezydenturę objął Giovanni Agnelli. A w klubie grały takie sławy jak Carlo Paro i dwójka Duńczyków - John Hansen (pierwotnie miał występować w Torino) i Praest. Jednak najwięcej występów zaliczył Giampiero Boniperti (664 mecze dla Juve w tym 444 w Serie A). W 15 sezonach zdobył dla Juventusu 177 bramek.

W latach 1950 i 1952 Juventus dołożył do sekcji trofeów kolejne dwa tytuły mistrzowskie. W 1954 roku Giovanni (wolał poświęcić więcej czasu firmie Fiat) zrezygnował z prezydentury na rzecz swojego młodszego brata, który po odbyciu służby wojskowej w 1955 roku objął stery Juve.

Dzięki Omarowi Sivoriemu (jako pierwszy piłkarz Juventusu otrzymał "Złotą Piłkę") i Johnowi Charlesowi

Juventus wywalczył kolejne 3 scudetta 1958, 1960, 1961 oraz pierwszą gwiazdkę za wywalczenie 10 tytułów mistrzowskich. Rok 1967 przyniósł kolejne scudetto dla Juventusu. Prezydentem był już Vittore Catelli. Umberto Agnelli (z niewyjaśnionych powodów) zrezygnował z przewodzenia Bianconerim tuż przed sezonem 1961/62. Jednak piękne czasy miały dopiero nastać.

Wielkie czasy Juventusu

W 1971 roku prezydentem został Giampiero Boniperti. W następnych 15 latach (1972-86) Juventus dziewięć razy zostawał najlepszą drużyną we Włoszech. Dołożył też sukcesy z areny europejskiej i międzynarodowej. Trenerami w tych czasach byli Vycpalek, Parola no i oczywiście Giovanni Trapattoni. Barwy Juve reprezentowali tacy piłkarze jak: Zoff, Scirea, Capello, Cabrini, Causio, Rosa, Gentile, Furino, Anastasi i Bettega. Włochów uzupełniali obcokrajowcy, m.in.: Zbigniew Boniek Francuz Michel Platini (zdobywca 2 scudetto, 2 Europejskich Pucharów, Pucharu Interkontynentalny, 3 tytułów króla strzelców, 3 Złotych Piłek) i Duńczyk Michael Laudrup.

Jednym z najtragiczniejszych momentów tamtych czasów, jeśli nie najtragiczniejszym, był finał Pucharu Mistrzów w roku 1985, kiedy naprzeciwko sobie stanęły drużyny Juventusu i Liverpoolu. To co zapowiadało się jako mecz marzeń skończyło się horrorem i przelaniem krwi. Rozwścieczeni kibice Liverpoolu rzucili się na kibiców Juventusu. W wyniku obrażeń i ścisku jaki zapanował wśród uciekających kibiców zginęło 39 fanów z Włoch. Tragedia na Heysel jest jedną z najczarniejszych kart w historii piłki nożnej.

Wielka trójca

Rok 1994 to początek przewodnictwa wielkiej trójcy (Antonio Giraudo, Luciano Moggi i Roberto Bettega). Trenerem został nikomu nieznany Marcello Lippi, który od razu zyskał uznanie w oczach działaczy, piłkarzy i kibiców. W pierwszym roku pracy od razu powiódł piłkarzy do pierwszego mistrzostwa Włoch od 9 lat. Do tego dołożył także dziewiąty Puchar Włoch, niestety poniósł porażkę w finale Pucharu UEFA.
Sezon 1995/96 to wreszcie sukces w Lidze Mistrzów (spadkobiercy po Pucharze Europy). W finale drużyna Lippiego pokonała Ajax Amsterdam po rzutach karnych. Kolejne lata to kolejne sukcesy: Puchar Interkontynentalny w Tokio, Superpuchar Europy, a do tego kolejny sukces w krajowych rozgrywkach, czyli 24. scudetto.
Lippi doprowadził Juventus do kolejnych dwóch finałów Ligi Mistrzów jednak Juventus nie zdołał pokonać najpierw Borussi Dortmund(1996/97), a potem Realu Madryt (1997/98). Lippi te niepowodzenia wynagrodził kibicom zdobywając scudetto numer 25 i kolejny Superpuchar Włoch.
Barwy Juve reprezentowali wtedy między innymi: Angelo Peruzzi, Ciro Ferrara, Gianluca Pessotto, Zinedine Zidane, Didier Deschamps, Fabrizio Ravanelli, Gianluca Vialli, Christiano Vieri, Filippo Inzaghi oraz Alessandro Del Piero, który stał się symbolem Juventusu na przełomie wieków. W 1999 roku Lippiego zastąpił Carlo Ancelotti, jednak mimo dobrej postawy drużyny nie potrafiła ona niczego wielkiego osiągnąć. W 1999 roku Bianconeri wywalczyli awans do Pucharu UEFA wygrywając Puchar Intertoto, ale to było wręcz ich obowiązkiem. Rok 2001 to powrót Marcello Lippiego. I dokładnie tak samo jak w roku 1994 Lippi obejmując Juventus zdobywa 26. Scudetto. Rok później powtarza wyczyn deklasując pozostałe drużyny Serie A. Puchar Włoch też nie jest przychylny. Lippi dwukrotnie staje przed szansą wywalczenia dziesiątego trofeum, jednak najpierw silniejsza jest AC Parma (2001/02), a następnie Lazio Rzym (2003/04).

Pod koniec maja 2004 roku nowym trenerem Juve został Fabio Capello, który już w pierwszym sezonie zdobył z zespołem Starej Damy Scudetto. Sezon 2004/2005 Juve zakończyło na ćwierćfinale Ligi Mistrzów. Do klubu przed sezonem przybyli: Fabio Cannavaro, Jonathan Zebina, Emerson, Zlatan Ibrahimovic.
W następnym sezonie 2005/06 Juventus ponownie sięgnął po Mistrza Włoch, lecz swoją przygodę z Ligą Mistrzów zakończył w ćwierćfinale ulegając Arsenalowi.

Afera Calciopoli

Pod koniec sezonu 2005/06 wyszła na jaw sprawa ustawiania meczów w rozgrywkach Serie A przez czołowe włoskie kluby (tzw. Afera Calciopoli). Na podstawie wyroku, który zapadł 14 lipca 2006 roku, Juventus został zdegradowany do Serie B. Tym samym odebrane zostało mu również tytuły mistrzowskie wywalczone w sezonach 2004/2005 oraz 2005/2006, jak również prawo do występów w kolejnej edycji Ligi Mistrzów. Jednocześnie klub przystąpi do rozgrywek Serie B z ujemnym dorobkiem 30 punktów. W związku z tym z klubu odeszli Fabio Cannavaro, Lilian Thuram, Gianluca Zambrotta,Patrick Vieira, Zlatan Ibrahimovic i Emerson. Jednak pozostanie w klubie zadeklarowali Alessandro Del Piero, Pavel Nedved i Gianluigi Buffon. 25 lipca 2006 roku sąd apelacyjny włoskiej federacji piłkarskiej złagodził karę klubowi, odejmując 17 punktów w miejsce 30 na starcie kolejnego sezonu Serie B. 27 października 2006 Sąd Arbitrażowy złagodził karę do 9 karnych punktów.